“İyi bir fotoğraf sanatçısı olmak ustalıktan; Ustalık ise hayat boyu öğrencilikten geçer. Usta ne bildiğini bilen ve bildiğini etrafıyla paylaşandır. Ne öğrenmesi gerektiğini gören ve bunun için çalışandır. Esasında bu hayat boyu eğitime inanan birisi için hayatı yaşamak demektir.” Usta
Hüseyin ŞİMŞEK 1969 da İstanbul da doğdu. Atatürk Üniversitesi, İktisadi İdari Bilimler Fakültesini bitirdi. Uzun yıllar gıda sektöründe çeşitli kademelerde yöneticilik yaptı. Üniversite çağında tanıştığı Fotoğraf Sanatı/Bilimini sıradan bir hobi olarak görmedi. İş hayatı boyunca hem fotoğraf çekti hem de fotoğrafçılığa kafa yordu. Bu öğrenme ve paylaşma azminin nedenlerini şöyle paylaşmaktadır….
“1991 kışıydı. Üniversite ikinci sınıf öğrencisiydim. Görkemli SSCB büyük bir kargaşa ile hızla dağılıyordu. Sefalet içindeki halklarında bazıları bulabildiği her şeyi bavullarına doldurup soluğu Türkiye de almıştı. Yaşanan kültürel ve ekonomik travma ticarete de yansımış, o güne kadar sadece “Alamancıların” boynunda dolaşan pahalı Reflex makinelerin Rus modellerini neredeyse birkaç paket sigara parasına elden çıkartıyorlardı. Sirkeci esnafı uyanıp makine ve lensleri önce kendileri toplayınca kadar bu bolluk dönemi sürdü. İstifçiliğin yeni bir modeli de buydu. Tabi bunu ancak iki sene sonra bozulan lensimin yenisini almaya mecbur kalınca öğrenebilmiştim.
O kış elimde Zenit 11 makine ile dolaştığım üç stüdyoda bana basit ayarlarını göstermekten çekinmişlerdi. Herhalde şu fakir öğrencinin işi öğrenince karşılarına dükkan açacağını falan düşündüler :). 1991 kışı ilk defa fotoğrafçıların meslek taassubu ile tanışmak kısmet oldu. Yaz tatili gelip İstanbul’da tanıdık bir fotoğraf stüdyosunda fotoğraf bilimini/sanatını öğrenmeye başladığımda sadece deklanşörün arkasındaki adam olamayacağımı anlamıştım. Fotoğraf hemen tüm unsurları ile ilgimi çekiyordu. Artık hayatım bir öğrenme ve paylaşma döngüsü ile geçecekti…”
Hepimiz doğduğumuzdan beri fotoğraf çekiyoruz. Gözümüzü açtığımız an annemizi, babamızı kardeşlerimiz, okul arkadaşlarımızı çekerek büyüdük. İş hayatımızı, ailemizi, sosyal yaşamımızı hatta rüyalarımızı bile 7 gün 24 saat beynimize pozladık. Hepimiz insana dair pek çok şey gibi bu mucizeye de her gün tanık olduk. İnsan bünyesinde mükemmel bir objektif, çok güçlü bir işlemci, harika sensörlerler ve mega bir hafıza kartı barındıran tek varlıktır. Üstelik bedava ve sınırsız olarak bunu yapar. Ancak hepimiz aynı yere bakıp farklı şeyler görürüz. Bu bir kusur değildir. Zira her insan biricik bir varlıktır. Her birimiz renkler, şekiller, sesler, kokular ve duygular ile örülü kendi evreni içinde neyi nasıl algılıyorsa ona göre yaşar ve üretir. Fotoğrafın bu kadar teknik bir konu olmasına rağmen böylesi bir sübjektiviteye sahip olduğunun izahı ancak böyle mümkündür.
Ancak insanlık yolculuğu yinede kılavuzsuz ve amaçsız ilerlemez. Herkesin her durumda en iyisini ve en doğrusunu tercih edeceğini düşünmek imkansızdır. Teknik konular belki eğitim ile hızlıca verilebilir. Ancak moral ve kültürel değerlere saygı, kişisel farklılıkların ve benzerliklerimizin açığa çıkarılması, konuya yaklaşım ve tavırdaki isabet, estetik değerlere uyum en az teknik ve kompozisyon kadar fotoğrafın olmazsa olmazıdır. Bu konularda Fotoğraf Koçluğu yüksek fayda sağlayan etkiler yaratır. Yıllarca edinilen tecrübe ve birikimler fotoğrafa ilgi duyanlara çok daha hızlı ve verimli aktarılır. Bunlardan bazıları tabiri caiz ise Mesleğin İcapları diye de isimlendirilir. devamı . . . .
“Bizim toplumuzda sanatçı değer üretirken bir taraftan da sanatın ön kabulleri ve fetişleri ile de baş etmek zorundadır. Fotoğrafçının bu konudaki en büyük avantajı ustalığıdır. Ustalık sanatçının zırhıdır ve bu zırh sanatını özgürleştirir. Sanatınız tartışılsa dahi ustalığınıza söz söylenemez.” Usta